کشت سلول به فرایند کشت سلول‌های پروکاریوتی یا یوکاریوتی در یک محیط کشت، گفته‌می‌شود. این اصطلاح بیشتر در مورد کشت سلول‌های جانداران پر سلولی کاربرد دارد. در این فرایند سلولها در محیط آزمایشگاهی (in vitro) و تحت شرایط کنترل شده رشد داده می‌شوند، شرایط کشت سلولی برای هر گونه از جانداران می‌تواند متفاوت باشد. محیط کشت شامل ظرف کشت و ترکیب پایه (مثلا آگار) می‌باشد.
مواد مغذی (مانند اسیدهای آمینه، کربوهیدرات‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی)، فاکتورهای رشد و هورمون‌ها به محیط کشت افزوده می‌شوند. از انکوباتور برای تنظیم جو محیط کشت (ترکیب گازهایی مانند CO2 و O2)، فشار و دما در جهت بهینه‌سازی شرایط محیط کشت استفاده می‌شود. هم‌چنین اسیدیته و فشار اسمزی محیط نیز گاهی در فرایند کشت سلول با اهمیت تلقی می‌شوند. اکثر سلولها برای رشد به یک سطح یا یک بستر مصنوعی (کِشت چسبنده یا تک لایه) نیاز دارند در حالی که برخی دیگر توان رشد به صورت شناور آزاد در محیط کشت را دارند.
سلولها را می‌توان به چندین روش برای کشت آزمایشگاهی جداسازی کرد (ex vivo). سلول‌های خونی را می‌توان به آسانی از خون استخراج و خالص‌سازی کرد. با این حال، گلبول های سفید تنها سلول‌های خونی قادر به رشد در محیط کشت هستند. سلول‌های تک هسته‌ای می‌توانند به وسیله هضم آنزیمی از بافت‌های صاف آزاد شوند.
از جمله مهم‌ترین آنزیم‌های مورد استفاده در فرآیند استخراج می‌توان به کلاژناز، تریپسین یا پروناز اشاره کرد که ماتریکس خارج سلولی را می‌شکنند.
سلول‌هایی که به‌طور مستقیم از خود فرد (هدف) کشت داده می‌شوند به عنوان سلول‌های نسل اول (پرایمری) شناخته می‌شوند. اکثر کشت‌های سلولی به جز آن‌هایی که از تومور گرفته می‌شوند، طول عمر محدودی دارند. یک لاین سلولی نامیرا می‌تواند با ایجاد جهش تصادفی یا هدفمند (مانند بیان مصنوعی ژن تلومراز) به‌طور نامحدودی تکثیر گردد و به عنوان نماینده‌ای از انواع سلولی خاص پایه‌ریزی شود.
